او ...
چند ورقه مه
می‌پیچم لای روزنامهو به پست‌خانه میروممیخواهم این وقت صبح رابه نشانی‌ات پست کنمنفس نفس زدن آسمان راکه پایین آمده تا روی صورت زمینبرای تو که فکر میکنیفاصلهها را نمی‌توان برداشت
********************************
دلم تنگ است!
مثل لباس های سال های دبستانم،
مثل سال های ماموریت طولانی پدر،
که نمی فهمیدم...
وقتی می گویند کسی دور است،
یعنی... چقدر... دور اســــــــت...
**********************************
پ.ن 1 :
یک روز ازین کویر برمیگردم
یک روز اگرچه دیر بر میگردم
ای ماه مراببخش اگر منتظری ...
*********************************
پ.ن 2 :
همه غصه یعقوب از این بود که کاش
بادها عطر که دادند ... خبر هم بدهند ...!
*****************************
پ.ن 3 :
شعر کوتاه ولی حرف به اندازه ی کوه
باید این قائله را "آه" به پایان ببرد ...
*******************************
پ.ن 4 :
بماند ...
********************************
بعدا نوشت :
روایت یکم - تفکیک
در سرم مردهای بغض آلود، در دلم شیون زنان انگار
کودکی در گذشته ام مرده ست، کودکی شاد، کودکی سرشار
در سرم موریانه افتاده ست، خواب هایی عجیب می بینم
مثل گهواره های خون آلود، مثل تابوت های آدم خوار
پرم از چشم های بی تکلیف، پرم از زندگی، پرم از مرگ
زندگی های غالبا هر روز...، مرگ های همیشه و هر بار...
این روایت دچار هذیان است، این روایت دچار دلتنگی است
این روایت روایت مردی است، مثل من بسته، مثل من ناچار
زخم هایی همیشگی در من، حرف هایی نگفتنی در من
چهره هایی ندیدنی .......- عادل! ..باز هم بغض کرده ای انگار!-
نه... کمی خسته ام، کمی گیجم، قهوه ای دم کن و بیا بنشین
تا....روایت کمی عوض بشود دست در دست این جسد بگذار!
روایت دوم - بی نام
اتفاق من و تو هم این بود، باید این اتفاق می افتاد
اینکه من چون مترسکی غمگین، اینکه تو چون پرنده ای در باد
چشم هایت عمیق و وهم آلود، خنده هایت عزیز و جانفرسا
چشم هایی که راه بی برگشت، خنده هایی که مست مادر زاد
باید انگار عاشقت باشم، بودنت را کمی نفس بکشم
روزها را یکی یکی بروم، برسم آخر جنون آباد
که در آنجا نشسته ای در هم، که در آنجا نشسته ای گریان
که در آنجا نشسته ای بی من، قهوه ات باز از دهن افتاد!
از : عادل سالم
الهی